Een rollercoaster van een kraamweek

De eerste controles: Een onverwachte wending

Na een rustige nacht met onze pasgeboren dochter begon de ochtend van 20 september met enkele controles, omdat Kailani kort op de NICU had gelegen. Een jonge kinderarts van Chinese komaf controleerde haar in mijn kamer. Hij maakte nog een luchtige opmerking tegen Niels: “We zien er altijd wel een beetje geel uit, maar meten is weten” zei hei met een glimlach. Vervolgens werd er bloed uit Kailani’s hiel afgenomen om haar bilirubinewaarden te controleren.

We voelden ons nog ontspannen, tot we hoorden dat haar waarden te hoog waren (aka Geelzucht). Kailani moest onder blauwlichttherapie om de overtollige bilirubine af te breken. Na een turbulente zwangerschap en de emotionele achtbaan van een keizersnede, voelde het alsof ik dit niet meer aankon. Ik dacht dat we eindelijk klaar waren, maar de rollercoaster ging verder. Ik kon alleen nog maar huilen.

Vier dagen verbleven we in het LUMC. Haar waarden bleven schommelen en telkens als het leek alsof ze voldoende verbeterden, werd dit bij een nieuwe controle ontkracht. Telkens opnieuw dachten we: Is het nu klaar? Maar weer ging ze onder de lamp. Het was hartverscheurend. Mijn pasgeborene, die veilig bij mij hoorde te liggen, lag in een coconnetje met een masker op. Terwijl ik haar zoveel mogelijk wilde troosten, kwam de pijnlijke onzekerheid: Is er misschien meer aan de hand?

Daarbij was mijn eigen herstel een uitdaging. Door de complicaties tijdens de zwangerschap (veel bloedverlies en een loslatende placenta) werd er een breder onderzoek ingezet om na te gaan of er niet meer aan de hand was met Kailani. Toen bleek dat Kailani’s rode bloedcellen ook aan de lage kant waren, stortte ik helemaal in. Het voelde alsof de kraamweek een herhaling was van het trauma van onze eerste dochter, die destijds een diagnose kreeg. Ik heb zóveel gehuild.

Weer gescheiden van elkaar

Jaya-Rose verbleef in die periode bij mijn moeder, omdat we geen idee hadden hoelang we nog in het ziekenhuis zouden blijven. We wilden voor haar een zo normaal mogelijke situatie creëren. Ook voor haar was de zwangerschap een zware periode geweest, met een moeder die weinig kon, vaak in het ziekenhuis lag, en een “normaal” dat telkens werd omgegooid. Daarom besloten we dat Niels na twee dagen weer naar huis zou gaan om er voor Jaya-Rose te zijn.

Ondertussen lag ik in het ziekenhuis met mijn pasgeboren dochter, na een zware zwangerschap en een pittige keizersnede. Het voelde als een enorme klap om weer gescheiden te zijn van mijn gezin. Voor Niels was het ook ontzettend zwaar: thuis met onze oudste dochter, terwijl zijn vrouw en nieuwe dochter in het ziekenhuis lagen.

Ik kon niet goed voor Kailani zorgen vanwege mijn wond, maar ik ging zwaar over mijn grenzen heen. Op een gegeven moment probeerde ik zelf uit bed te komen met Kailani in mijn armen, even vergetend dat mijn lichaam nog niet normaal functioneerde. Ik zakte in elkaar op bed, met Kailani in mijn armen, en voelde hevige pijn in mijn buik. Omdat ik te laag was om de alarmknop te bereiken, moest ik mezelf uit bed zien te wurmen terwijl ik haar vast hield. Deze dumb ass actie dwong me om mijn grenzen te erkennen en hulp te vragen aan de verpleegkundigen. Vanaf dat moment moest ik bij elk huiltje, elke voeding of elke kolfbeurt op de knop drukken. Dit voelde zo frustrerend en zwaar, niet alleen fysiek en emotioneel, maar ook naar mijn dochtertje toe. Kailani had tijdens de zwangerschap al veel stress ervaren en nu beleefde ze een zware start. Het brak mijn hart dat ze voortdurend door vreemde handen werd aangeraakt voor verschoningen, voedingen en talloze prikken. Haar kleine voetjes zaten vol met gaatjes van al het bloedprikken. Ze huilde zo veel. Als ik er nu aan terugdenk, krijg ik weer tranen in mijn ogen.

Eindelijk naar huis, maar niet voor lang

Na vier lange dagen mochten we eindelijk naar huis, op voorwaarde dat de verloskundige de volgende ochtend bloed zou prikken. Thuis voelde als een opluchting, maar ook als een bron van angst: Zullen de waarden goed zijn? Het bracht flashbacks naar de onzekerheid rondom de diagnose van onze oudste dochter.Eindelijk thuis. Wat was het fijn om weer thuis te zijn! Om Jaya-Rose weer te kunnen knuffelen en in mijn eigen bed te liggen. Toch voelde ik continu een zenuwachtig knagend gevoel over de volgende ochtend: zouden haar waarden goed zijn? Het bracht me direct terug naar twee jaar geleden, toen we met onze pasgeboren Jaya-Rose thuis waren, in afwachting van de uitslag of ze het syndroom van Down had. Het is onvoorstelbaar hoeveel we opnieuw hebben moeten meemaken. Zoveel flashbacks, zoveel vergelijkbare emoties.

Na onze eerste nacht als gezin van vier kwam de kraamzorg langs en niet lang daarna kwam de verloskundige langs voor mijn controles. We praatten over alles wat er was gebeurd, en zij nam bloed af bij Kailani. Niels bracht het bloedmonster, samen met Jaya-Rose, meteen naar Leiden voor controle. Daarna was het een kwestie van wachten. Het wachten duurde langer dan gehoopt, maar uiteindelijk werd Niels gebeld. Op dat moment lagen we net voor het eerst samen als gezin te dutten, de meisjes slapend naast en op ons. Niels kroop voorzichtig uit bed en nam het telefoontje aan in de woonkamer. Ik voelde de spanning stijgen en bleef met klamme handen in bed zitten, terwijl ik probeerde te luisteren naar wat hij zei.

Terug naar het ziekenhuis

Ik hoorde het meteen aan zijn toon: "Haar waarden zijn nog steeds niet goed." Met tranen in zijn ogen kwam Niels de kamer binnen en vertelde: "Ze moest onder de 300 blijven, maar haar waarden zijn nu 315. We moeten zo snel mogelijk naar het ziekenhuis voor een opname."

Terwijl ik dit typ, schieten de tranen opnieuw in mijn ogen. Op dat moment zat ik huilend op bed, tussen onze slapende dochters, terwijl Niels snikkend en vloekend opnieuw mijn koffer inpakte en alle spullen bij elkaar zocht. We moesten de meisjes wakker maken, omdat Kailani zo snel mogelijk onder de blauwe lampen moest. Huilend stapten we in de auto, bepakt en bezakt. Niels duwde mij in de rolstoel, met Kailani in de Maxi-Cosi op mijn schoot en de koffer ernaast. Ondertussen droeg hij Jaya-Rose in de peuterdrager, omdat ze nog niet zelfstandig loopt. Het hele tafereel voelde zwaar en intens, en de tranen bleven maar komen terwijl we ons klaarmaakten voor weer een ziekenhuisopname.

Toen we aankwamen, stond de kamer al klaar voor Kailani en mij. Het was een piepkleine ruimte met een wc in de kamer – het voelde bijna als een cel. Er stond een ziekenhuisbed, een commode, een tafel met een stoel, en een couveuse. Het ziekenhuis in Zoetermeer bood niet de luxe die we in het LUMC gewend waren; er was alleen een couveuse en een speciale deken beschikbaar.

Mijn hart brak opnieuw in duizend stukjes toen ik Kailani moest uitkleden en overhandigen aan een vreemde. Ze werd in de couveuse gelegd. Ons kleine hummeltje van 2600 gram lag daar te huilen, krijsend en kwetsbaar. Ik kon opnieuw alleen maar huilen. Mijn pasgeborene in een couveuse, helemaal alleen, terwijl ik als kraamvrouw met een buikwond ernaast lag in een bed. We zaten op de kinderafdeling, niet op de kraamafdeling, dus er was geen hulp voor mij – alleen voor Kailani. En opnieuw werden we als gezin van elkaar gescheiden.

Die avond aten we met z’n drieën in het benauwde kamertje, maar daarna moesten Niels en JR naar huis. Toen ik hen uitzwaaide, stroomden de tranen en het snot over mijn gezicht. Snikkend, als een klein kind, belde ik mijn moeder. "Mama, ik heb je nodig. Wil je alsjeblieft hierheen komen?" Het was zo’n opluchting toen ze meteen zei: "Schat, ik ben al onderweg. Ik ben er bijna." Ze wist gewoon dat ik haar nodig had, zonder dat ik veel hoefde uit te leggen. Wat een mama. ❤

De hele avond bleef ze bij mij en Kailani. Uiteindelijk was zelfs de verpleegkundige het ermee eens dat Kailani beter onder de speciale deken kon liggen dan in de couveuse. Ons lieve, kleine poppetje bleef maar huilen en voelde zich niet veilig. Ze had zo’n grote behoefte aan geborgenheid. Later die avond vervingen ze de couveuse voor een normaal bedje met de speciale deken. Kailani kon toen naast mij liggen. Zo kon ik haar aan de borst leggen en knuffelen, zolang ik haar maar in de blauwlichttherapiedeken hield.

Ik was er zelf ook slecht aan toe. Bij elke vraag van een verpleegkundige barstte ik in huilen uit. Uiteindelijk schakelden ze een pedagogisch medewerker in om met mij te praten. In het LUMC had ik al meerdere gesprekken gehad met maatschappelijk werk, maar hier voelde ik me opnieuw gebroken. Functioneren ging nauwelijks meer. Toen ik de volgende ochtend ging douchen – aan het einde van de gang, wat verre van ideaal is op dag 6 na een keizersnede – voelde ik me heel vreemd. Terug op de kamer kreeg ik het ontzettend warm, alsof ik opvliegers had, maar mijn gezicht was lijkbleek. Ze gaven me meteen paracetamol, schreven verplichte bedrust voor, en benadrukten opnieuw dat ik hulp moest vragen aan de verpleging voor de zorg van Kailani.

Landen als gezin van vier

Na twee dagen in het ziekenhuis in Zoetermeer waren Kailani’s waarden eindelijk veilig genoeg om naar huis te gaan. Toch gingen er meerdere gesprekken met kritische vragen aan de kinderarts aan vooraf voordat we het vertrouwen hadden om die stap te zetten. Het voelde als een rollercoaster – was het echt klaar, of zou de volgende tegenslag ons thuis alweer opwachten?

Deze keer was het echt klaar. Het was hoog tijd om thuis te landen als gezin van vier, om te rusten (voor zover dat lukt met een peuter erbij) en alles een plek te geven. Dat proces van landen, accepteren, en reflecteren is nu volop gaande. En ik neem jullie met liefde mee in dit proces. We zijn inmiddels alweer 2 maanden verder (hallo, de tijd vliegt niet normaal snel) en ik ben weer wat inzichten rijker. Mijn inzichten en lessen zal ik in een aparte blogpost met jullie delen. Voor nu, thanks voor het lezen van ons verhaal <3 Much love, Leena